Печатные издания

Patricia Kaas: “Der Applaus half mir, den Schmerz zu ertragen”

Die französische Sängerin Patricia Kaas (50) feiert beruflich Erfolge, doch privat musste sie schon viel durchmachen. Ein Burn-out und diverse Schicksalsschläge haben sie verändert – und stark gemacht.

Sie ist das, was man ohne Zögern einen Superstar nennen kann: Patricia Kaas ist eine der wenigen Künstlerinnen, die mit französisch gesungenen Liedern in ganz Europa Erfolg hatte. Seit mehr als 30 Jahren steht die Blondine auf der Bühne. Im Gespräch mit uns redete sie nun offen über ihr Burn-out, das Älterwerden und ihren Weg zu einem ganz neuen Lebensgefühl.

Sie waren lange nicht mehr in Deutschland und hatten nach Ihrer letzten Tournee ein Burn-out …

Patricia Kaas: In den zehn Jahren davor war emotional einfach zu viel passiert in meinem Leben, was ich niemals richtig verarbeitet hatte: mein Buch, in dem ich meine Lebensgeschichte aufgearbeitet habe (Anmerkung der Redaktion: Das Buch heißt ‘Mademoiselle singt den Blues: Mein Leben’). Der Film, in dem ich eine Mutter gespielt habe, die ihr Kind verloren hat (Anmerkung der Redaktion: ‘Der Preis des Todes’ von 2012). Das Piaf-Programm war alles andere als einfach. Und dann habe ich auch noch meinen Bruder verloren … puh … Es war alles zu viel!

Wie fühlen Sie sich heute?

Der Zusammenbruch hat mir viel Gutes gebracht. Ich habe heute einen viel besseren Blick auf mich selbst. Ich bin viel lockerer geworden. Meine neue Sichtweise hat mein Leben komplett verändert. Ich denke, das spürt man auch in den Liedern, die ich heute singe. Ich würde heute sogar behaupten, es wäre gut gewesen, wenn mir das Burn-out schon zehn Jahre früher passiert wäre. Es ist schwierig, eine solche Phase zu durchleben. Ja, es ist wirklich die Hölle. Aber wenn man raus ist, fühlt man sich einfach “Wow!”. Mein Leben ist kein anderes, aber ich sehe es anders. Es ist, als ob ich jetzt erst wirklich die Augen geöffnet hätte.

Haben Sie es allein aus Ihrem Seelentief geschafft?

Ich hatte Hilfe. Ich habe eine Therapie gemacht, musste Tabletten nehmen. Ich war fast sechs Monate lang in Behandlung. Ich habe einen kämpferischen Charakter. Ich bin niemand, der sich hängen lässt. Ich wollte da wieder raus! Ich wollte meine alte Stärke zurück!

Gönnen Sie sich heute mehr Ruhe und Freizeit?

Das könnte ich. Aber ich liebe, was ich tue. Auf der Bühne zu stehen ist nicht nur mein Job, es ist meine Leidenschaft. Ich habe mein Leben so aufgebaut, dass mein Publikum ein Teil davon ist. Ohne das Publikum würde ich mich wahrscheinlich doch einsam fühlen. Ich bin eigentlich immer unterwegs. Es ist schwierig, Freundschaften zu pflegen oder permanent Kontakt zur Familie zu halten. Ich habe eine Menge geändert nach dem Burn-out – aber es ist immer noch nicht genug. Ich habe beispielsweise mein Haus in Zürich verkauft. Ich besitze seit elf Jahren eine Wohnung in Paris, die ich ebenfalls verkaufen möchte. Ich suche nach einem Neuanfang. Vielleicht verlasse ich sogar Paris – ich weiß es noch nicht.

Welche Rolle spielt das Alter bei diesen Entscheidungen?

Ich bin jetzt 50. Vielleicht kann ich noch 15 oder 20 Jahre auf der Bühne stehen. Ich fühle mich nicht mehr wie mit 20 oder 30, wo man denkt, das Leben liegt noch vor einem. Ich habe eine Menge hinter mir, viele Erfahrungen gemacht. Natürlich stelle ich mir selbst heute andere Fragen als früher.

Die 50 war also eine Schwelle?

Ich muss gestehen, dass mir der Gedanke an die 50 anfangs gar nicht so gut gefiel. Aber jetzt habe ich ja wieder eine Weile Ruhe bis zum nächsten runden Geburtstag (lacht). Ich war lange nicht mehr so gut wie heute – insofern freue ich mich über die 50.

Sie haben mit Anfang 20 Ihre Eltern verloren …

Ja, ich war sehr jung, als ich meine Eltern verloren habe. Ich bin lange Zeit vor dem Schmerz davongelaufen. Da waren zwei Menschen, die mir so sehr gefehlt haben – der Applaus des Publikums hat diesen Verlust ein wenig aufgefangen. Ich habe mich getragen und beschützt gefühlt – wenn auch anders als von einer Mutter. Der Applaus hat mir geholfen, den Schmerz zu ertragen. Ich war immer fest davon überzeugt, stark zu sein. Ich dachte, meine Schultern seien breit genug, um den Tod meiner Mutter, meines Vaters und meines Bruders zu tragen. Eines Tages musste ich feststellen, dass es nicht so war. Ich war müde. Ich habe gemerkt, dass ich es nicht allein schaffe, sondern eine Schulter zum Anlehnen brauche. Ich musste lernen, mich zu trauen, diese Schwäche auszusprechen. Das konnte ich früher nicht.

Hatten Sie vorher das Gefühl, immer stark sein zu müssen, weil man es von Ihnen erwartet?

Ja, und das hat sicherlich auch mit meinem familiären Hintergrund zu tun. Mein Vater war Bergarbeiter. Meine Mutter hatte sieben Kinder. Beide waren immer stark. Es wurde von mir erwartet, dass ich mich nicht beklage und mich allein durchkämpfe. Alle sagten nur: “Schau doch, was für ein wundervolles Leben du hast.” Aber so einfach ist das nicht.

Sind Sie heute ganz bei sich angekommen?

Das weiß ich nicht. Das Leben steckt schließlich voller Überraschungen. Ich bin zufrieden. Das Einzige, was mich noch stört, ist, dass ich lernen muss, noch öfter Nein zu sagen. Das fällt mir immer noch schwer. Ich bin auf jeden Fall auf einem guten Weg.

Können Sie Ihr Leben heute mehr genießen?

Ja, ich konnte lange all das Positive und Schöne, was mir widerfahren ist, gar nicht richtig genießen, weil immer etwas Dramatisches passierte. Ich versuche heute, mein Leben mehr zu genießen und die schönen Momente zu erkennen. Ich lächle heute viel mehr als früher. Ich mache mir weniger Stress und bin wesentlich lockerer.

Sie haben sich zum 50. Geburtstag Ihr erstes Tattoo stechen lassen …

Ja, ein Tattoo über den ganzen Rücken. Es symbolisiert meinen Neuanfang im Leben! Für mich fühlt sich alles an wie eine Neugeburt. Es ist ein kleines Mädchen. Es sieht ein wenig aus wie ich – es ist sehr, sehr schön geworden.

Hier ist die Sängerin übrigens gerade mit ihrem aktuellen Album ‘Patricia Kaas’ auf Tour:

19.8.2017, Klosterhof Wiblingen, Ulm
20.8.2017, Monschau Festival, Monschau

Tickets gibt es unter der Hotline mit der Telefonnumer 01806/57 00 70.

Источник:
Liebenswert

Patricia Kaas: “Nu är jag inte längre rädd att sjunga om svåra ämnen”

– Jag har ändrat på en massa saker inför den här turnén och min nya skiva, säger Patricia Kaas, som just nu är på konsertbesök i Finland. – Efter trettio år av karriär är det dags att göra någonting nytt.

Jag träffar den franska världsstjärnan i lobbyn till hennes hotell i Helsingfors. Patricia Kaas är i Finland för att ge fyra konserter, i Tammerfors, Helsingfors och Åbo.

Till det yttre ser hon ut som förr: lång, slank och elegant. Patricia Kaas har nyss fyllt femtio och är en kvinna i sina bästa år. Men inuti har hon förändrats, berättar hon.

– Jag känner mig friare och självsäkrare och det känns viktigt att se nya ansikten omkring mig. – Jag ville göra något nytt efter trettio år av karriär, berättar hon.

– För mig är det här en omstart i livet – inte som artist men som kvinna, säger Patricia Kaas.

Nya sånger om svåra ämnen

Förnyelsen återspeglar sig i valet av sånger och sättet att sjunga.

– Jag har färre barriärer nu, och min starkare självkänsla har gett mig modet att sjunga också om svåra saker, säger Patricia Kaas.

Många av hennes nya sånger handlar om allvarliga ämnen. Det kan vara fråga om djupt personliga saker och plötsliga förändringar i livet, men också om politiska händelser som terrordådet i Bataclan, berättar hon.

En av sångerna har incest som tema. Den handlar inte om henne själv, men hon berördes genast då hon hörde den första gången.

– Det är ett svårt ämne, men jag frågade mig aldrig hur publiken skulle ta emot det eller om jag skulle kunna sjunga om det. Jag rördes helt enkelt av texten och sången och insåg hur viktigt det är att vi uttrycker våra känslor.

Gamla favoriter i ny tappning

Flera av de nya sångerna är med på repertoaren under den pågående konsertturnén. Men stommen i programmet är ändå de gamla favoriterna. Många i publiken kommer främst för att få höra dem, berättar Patricia Kaas.

– Jag sjunger dem kanske lite annorlunda nu. Jag kan ju inte sjunga Mon mec à moi på samma sätt som för trettio år sedan. Livet går vidare och jag har förändrats. Livserfarenheten är en annan.

Många av sångerna har dessutom fått nya arrangemang. Det låter fräscht och modernt men ändå inte så annorlunda att folk inte skulle känna igen dem, säger Patricia Kaas.

Efter att ha avverkat ett femtiotal konserter under turnén vet hon att hon och hennes team har lyckats. – Publiken har varit nöjd. Sångerna låter nya men publiken känner fortfarande igen dem, säger hon.

Framgångar och motgångar

Det är nu trettio år sedan Patricia Kaas slog igenom stort i Frankrike och hela världen med debutalbumet Mademoiselle chante. Vilka är hennes bästa minnen från den långa karriären, undrar jag?

– Svårt att säga, svarar Patricia Kaas. – Det är som om jag haft två parallella liv. Mina framgångar i karriären har ofta kantats av stora förluster i privatlivet. Jag har förlorat min mor, min far, min bror. Emellanåt har jag frågat mig om det här är priset jag måste betala för min framgång?

– Bäst av allt är ändå att stå framför en publik, säger Patricia Kaas. – En konsertpublik kan inte fejka och göra sig till, den är aldrig falsk. Den kärlek jag får när jag står på scenen är äkta.

En intervju med Patricia Kaas och musik från hennes nya skiva kan du höra i Vega Kväll på Arenan.

Patricia Kaas Finlandskonserter 2017:

10.5 Tammerforshuset, Tammerfors
12.5 Finlandiahuset, Helsingfors
13.5 Finlandiahuset, Helsingfors
15.5 Logomo, Åbo

Источник:
YLE

Patricia Kaas får respekt för att vara sig själv

Patricia Kaas gillar röstens personlighet, sådan som den är, med den livserfarenhet den uttrycker. – När jag blivit äldre har min röst blivit lägre och rundare, och det gör att vissa sånger låter ganska annorlunda i dag.

Источник:
HBL

Patricia Kaas à Lille et Dunkerque : « Mes cicatrices ont fait de moi la personne que je suis »

Treize ans que Patricia Kaas n’avait pas sorti d’album de chansons originales. La « fille de l’Est » est de retour avec une douzaine de chansons inédites. Apaisée. À retrouver sur scène à Lille et à Dunkerque.

– Dans une de vos chansons, vous déclinez vos émotions sur la forme d’un bulletin météo. Pour reprendre son titre, comment est votre « météo personnelle » aujourd’hui ?

« Elle est plutôt ensoleillée. Là, je compte un peu les jours, parce qu’aujourd’hui (1) c’est le quarantième concert en deux mois et la fatigue s’installe un peu. Alors le ciel est un peu voilé, mais le soleil apparaît tous les jours à 20 h 30, quand je monte sur scène et que le public me donne l’énergie d’y aller. »

– La tournée a commencé en janvier. Comment se sont passées les retrouvailles avec le public ?

« C’est super. J’ai fait deux tournées, Kabaret et Kaas chante Piaf, qui étaient plus des concepts que des concerts, puisqu’avec Piaf je ne chantais aucune de mes chansons et que Kabaret était un hommage aux années 1930. Ça fait plus de treize ans que je n’avais pas sorti d’album de chansons originales. Je sens le public content de me retrouver avec mon répertoire. »

– Votre nouvel album s’intitule simplement « Patricia Kaas », comme un retour aux sources…

« Oui. Avant Kabaret et Kaas chante Piaf, j’avais beaucoup enchaîné les albums et les tournées. Aussi, je pense que j’avais besoin de passer par deux projets comme ceux-là pour m’évader un peu, aller ailleurs, apprendre d’autres choses. Tout cela, c’était certainement pour mieux me retrouver. Après, c’est aussi une façon de marquer un nouveau départ dans ma vie de femme. »

– Un nouveau départ, c’est-à-dire ?

« Avec l’âge, le temps qui passe, l’expérience de la vie, je me sens mieux dans ma peau, plus sereine. Tout me paraît plus simple. C’est ce qui me permet d’aborder des thèmes assez profonds, avec des chansons sur le deuil, l’inceste, les violences conjugales… Mon album est assez engagé émotionnellement. »

– Vous chantez depuis trente ans. Êtes-vous quelqu’un de nostalgique ?

« On est forcément marqué par plein de choses qu’on garde en soi. Après, j’aime bien vivre dans le présent. D’autant que j’ai l’impression de me sentir mieux après tant d’années. Peut-être parce que je suis parvenue à faire le deuil de certains moments, que j’arrive dans un âge plus proche de la fin que du début. Et si j’ai des cicatrices, celles-ci renferment ce qui fait de moi la personne que je suis. Si bien qu’aujourd’hui, je regarde avec fierté ce que j’ai fait. »

– Quelles chansons allez-vous interpréter sur scène et qui vous accompagne ?

« Il y a cinq musiciens autour de moi, pas de mise en scène, pas de chorégraphies comme il y en avait sur les deux tournées précédentes. Il y a un petit décor bien sûr, on est un peu chez moi. J’interprète pas mal de nouvelles chansons que j’ai réadaptées pour la scène et plus d’une douzaine de chansons connues, Entrer dans la lumière, Il me dit que je suis belle, Mon mec à moi, Mademoiselle chante le blues, Kennedy Rose et Une dernière semaine à New York que je n’ai pas chantées depuis longtemps. »

(1) L’entretien a été réalisé le 14 mars.

Vendredi 31 mars, à 20 h 30, au Zénith à Lille ; samedi 1er avril, à 20 h 30, au Kursaal à Dunkerque. 70/59/45 €.

Romain Musart

Источник:
La Voix du Nord

Exclusive: Z Patricią Kaas rozmawiamy o emocjach, nowym etapie w życiu i pasji, która determinuje jej życie

[collage_gallery vk_url=”https://vk.com/patriciakaasru?z=album-19924906_242822123″ vk_count=”10″ vk_orderby=”date” vk_order=”asc” ug = ‘{“margins”:2, “lineHeight”: 2, “maxRowHeight”: 125}’]

Z Patricią Kaas spotkałam się w warszawskim Hotelu Intercontinental, w którym zatrzymała się na kilkanaście godzin podczas błyskawicznej wizyty w Warszawie, której celem było nagranie do programu emitowanego przez TVP, pomiędzy kolejnymi koncertami trasy promującej najnowszą płytę „Patricia Kaas“. Pomimo napiętego grafiku i zmęczenia Patricia znalazła dla mnie czas zarówno w przerwie pomiędzy nagraniami, a także tuż przed wyjazdem na lotnisko. Na spotkaniu pojawiła się uśmiechnięta, skromna, bardzo otwarta, bez cienia znużenia czy zniecierpliwienia i zarażająca energią – pomimo wyczerpującego dnia.

Patricia Kaas: Olga! przepraszam za mój nieformalny strój!

Olga Szarlińska: Wyglądasz obłędnie! Miałam Cię zapytać właśnie o Twój ulubiony styl, o to co lubisz nosić!

Patricią Kaas: (śmiejąc się) Spójrz na mnie! Wszystko co mam na sobie jest za duże! Ale komfortowe, więc idealne w podróży.

Jesteś bardzo elegancką kobietą, świetnie wyglądasz, nawet w drodze na lotnisko! Myślę, że dla wielu kobiet jesteś ikoną stylu. To zapewne niesie za sobą pewne zobowiązania. Czujesz presję bycia ikoną stylu?

Nie czuję się ikoną stylu, choć lubię modę. Szczerze mówiąc to zaskakujące, gdyż zwykle poza Francją tak właśnie jestem odbierana, a co ciekawe we Francji nie. Może nie jestem Francuzką? :)

Twoja praca daje Ci możliwość eksperymentowania z modą, noszenia odważnych kreacji. Domyślam się, że to bardzo fascynujące i uzależniające móc zmieniać styl w zależności od roli, którą się kreuje?

Szczerze mówiąc to trudne. Na scenie lubię założyć nową sukienkę, buty na obcasie, może to dziwnie zabrzmi, ale każde wyjście na scenę to tak jakby codzienne wyjście na nową randkę. W życiu czasami próbuje się znaleźć samego siebie. Kiedy patrzę na siebie z przeszłości, dziwię się, że mogłam tak się ubrać, mieć taką fryzurę. Oczywiście wiem, że to związane jest z wiekiem, etapem w naszym życiu, tym co jest w danym czasie modne. Czasami to co modne mnie zadziwia – choćby teraz powrót tych dużych bufiastych rękawów i wielkich ramion w marynarkach. Ale najważniejsze to odnaleźć siebie, to co się lubi i pozostać sobą. Lubię modę to prawda, ale najważniejsze to czuć się dobrze w tym co się nosi. Zdarza się, że ludzie się dziwią, że ukrywam swoje ciało pod dużymi, luźnymi ubraniami ale moje życie to nieustanne podróże. Słucham też innych, zwłaszcza kobiet. Są ona bardzo krytyczne i czasem dobrze jest skonfrontować się ze zdaniem innych. Lubię mieszać style, ubrania – zarówno na scenie, jak i na co dzień. Na przykład teraz mam na sobie moje ulubione, stare jeansy, które nie były drogie, luźny i wygodny sweter z Zary i te piękne buty, od Alexandra McQueena, którym nie mogłam się oprzeć :).

W takim razie muszę o to zapytać, bo sama kocham buty – ile par posiadasz?

(śmiech) Nie mam pojęcia! Zgaduję, że ok 200 par! Ale to jest zupełnie szalone…, bo tak naprawdę mam 10 par, które noszę. Co ciekawe często otwieram szafę, i tak jak u większości kobiet – zwykle jest to samo – nie wiem w co się ubrać :).

Miałam dziś przyjemność oglądać i słuchać Cię podczas nagrania w TVP. To była ogromna przyjemność, bo Twój głos brzmi tak samo perfekcyjne na żywo, jak i na płytach. Dwa utwory zaśpiewałaś tylko z akompaniamentem gitary, to robiło wrażenie! Jak to robisz?

Zależało mi na tym, aby tym razem był tylko mój głos i dźwięk gitary, według mnie to cudowny sposób, by przedstawić piosenkę zupełnie inaczej. Jak to robię? Nie mam pojęcia! (śmiech). Myślę, że dostałam ogromy dar od Boga, a ja staram się go wykorzystać najlepiej jak potrafię, jestem szczęśliwa gdy śpiewam, choćby Adele – to fantastyczny utwór, bardzo go lubię. Choć to zawsze trudne podczas długotrwałej kariery, takiej jak moja, aby dać ludziom w każdym albumie to, czego oczekują, kiedy znają twoją muzykę, a jednocześnie zrobić to, czego się samemu chce. Staram się to łączyć i myślę, że mój ostatni album jest całkiem udany.

Szczerze mówiąc uważam, że Twój ostatni album jest świetny. Do tego, aż cztery razy zagrasz koncerty w Polsce! Wracając do albumu, czy jest on dla Ciebie w jakiś sposób szczególny?

Tak, choć prawdę mówiąc, każdy wydany album jest dla mnie czymś specjalnym, ważnym. Skończyłam niedawno 50 lat. To dla mnie jakby nowy rozdział w życiu, także szczególny czas dla mnie jako kobiety. Myślę, że można to wyczuć w sposobie w jaki śpiewam, oraz w tym jakie utwory wybrałam, by znalazły się na tej płycie. Wraz z upływem czasu mam też lepsze spojrzenie na siebie, mniej krytyczne, czuję się bardziej cool sama ze sobą, w mojej głowie nie ma bałaganu ani myśli, że muszę coś udowodnić, coś zrobić. Nie oznacza to oczywiście, że wstaję rano, patrzę w lustro i myślę sobie „wow, jesteś idealna“. Śpiewam już 30 lat, czuję się dobrze, że sobą i to jest ważne. I dlatego też ten album nie ma tytułu. To po prostu ja, Patrica Kaas. Nowy rozdział w moim życiu jako osoby, a nie tylko artystki.

Muszę przyznać, że słuchając Twoich utworów, chwilami czuję dreszcze… Twój głos, muzyka, poetyka, interpretacja każdego z nich… według mnie tam jest wszystko: magia, zmysłowość, emocje. To czuć także na tej ostatniej płycie. Domyślam się, że to musi Cię sporo kosztować emocjonalnie? Czy nie czujesz się chwilami naga?

Zwykle, gdy śpiewam konkretny utwór staram się opowiedzieć jakąś historię. Nie zawsze jest to moja historia. Wtedy staram się odnaleźć emocje rzeczywiście gdzieś w swoim życiu, by przekazać je ludziom. Jednak w przypadku ostatniego albumu zależało mi na tym, aby wszystko było dokładnie takie jakie jest teraz, zgodne z moimi emocjami, i z obecnym życiowym doświadczeniem. Pomyślałam, że te emocje są we mnie i wystarczy, że tym razem je po prostu zaśpiewam. Na tej płycie są też mocne utwory, czasem feministyczne, czasem zawracam się do młodych kobiet, i mówię: hej! pokażę Wam drogę, bo wiem, jak będzie Wam trudno tylko dlatego, że jesteście kobietami. To wiąże się właśnie z moim życiem, doświadczeniem i punktem, w którym teraz jestem. Są tam też utwory o miłości albo te bardziej emocjonalne choć nie są to utwory w stylu „ja Cię kocham a Ty kochasz mnie“. Choć nadal wierzę w prawdziwą miłość.

To prawda wiele się zmienia wraz z upływem czasu, inaczej patrzymy na różne rzeczy, uczymy się…

Tak, nawet jeśli w moim życiu wydarzyło się wiele różnych rzeczy, niektóre smutne, niektóre bardzo trudne, jednak wiele mnie to nauczyło. Oczywiście zawsze chce się pamiętać tylko te przyjemne rzeczy, tylko ten dobry czas, ale to nie one nas kształtują, sprawiają, że dorastamy.

W swojej karierze sięgnęłaś po utwory Edith Piaf. Czy było to dla Ciebie wyjątkowe wyzwanie, czy czułaś presję mierząc się z legendą? Chyba tylko silna i pewna siebie kobieta mogła podjąć taką próbę.

Gdy zdecydowałam się to zrobić, najważniejsze było dla mnie to, aby nie być właśnie kopią Edith Piaf, chciałam być po prostu sobą, a show które przygotowaliśmy było moim hołdem dla wielkiej artystki. Nie chciałam zaśpiewać jedynie jej utworów, ale pragnęłam na swój sposób uhonorować ją i myślę, że dlatego właśnie nie czułam presji. Myślę też, że to był odpowiedni czas na tej projekt. Być może dziesięć lat wcześniej, bym się na to nie odważyła. Wszystko łączyło się z nią, było teatralne, wyreżyserowane, łączyło się z tańcem, i to był mój hołd jaki chciałam jej złożyć. Choć przyznam, że nie było to łatwe, kosztowało mnie to dużo pracy i energii.

Co takiego jest w jej utworach, że zdecydowałaś się po nie sięgnąć?

Według mnie Edith Piaf jest ponadczasowa. Nie wiem czy to zauważyłaś ale ona w niektórych swoich utworach rapuje, zanim zrobili to raperzy! W innych jest prawdziwie rockowa. Umiem ją też zrozumieć, ten rodzaj wrażliwości. Jest więc pewnego rodzaju moją nauczycielką, mentorką.

W swojej karierze postawiłaś na bardzo ciężką pracę. Podejrzewam, że jesteś bardzo dobrze zorganizowaną perfekcjonistką.

Niestety! Muszę przyznać, że za bardzo! Gdy jest się perfekcjonistą ciężko cieszyć się z tego co się robi, bo zawsze chce się zrobić coś lepiej i lepiej. Bycie perfekcjonistą sprawia, że nasze życie jest dużo trudniejsze. Dlatego lepiej starać się nie być perfekcyjnym – perfekcja jest przecież taka nudna!

Co według Ciebie jest gwarancją sukcesu? Kobiety bardzo często nie wierzą w siebie, w swoje możliwości. Czy ciężka praca wystarczy by osiągnąć to, co zaplanowaliśmy, o czym marzymy czy też potrzeba czegoś jeszcze?

Trudne pytanie! W moim zawodzie na pewno składa się na to wiele rzeczy: musisz mieć dobrą piosenkę, dobry pomysł, a następnie trzeba dać dużo z siebie w to co się robi. Szczerze mówiąc nigdy nie wierzyłam zbytnio w siebie – zdziwiona jestem, że to mówię! – ale prawda jest taka, że często walczyłam sama ze sobą, starałam się udowodnić sobie, że jestem dobra w tym co robię. A to wymaga pracy.

Jesteś najbardziej zapracowaną osobą jaką znam! Jesteś niemal nieustannie w trasie. Czy to nie jest męczące?

Męczące? Bardzo! Ale jednocześnie uwielbiam to, bo gdy jestem na scenie sprawiam, że moje utwory żyją, kiedy patrzę na publiczność ze sceny i widzę, że niektórzy płaczą, inni się śmieją wiem, że każdy znalazł inną historię w tej samej piosence. I to jest fantastyczne. Choć rzeczywiście oznacza to nieustanne podróże, spanie codziennie w innym hotelu, codzienne pakowanie walizek. Chwilami marzę o tym aby obudzić się w własnym łóżku, ale zdecydowanie moje życie i moja pasja związane są ze sceną!

Skąd czerpiesz zatem energię i pozytywne nastawienie do świata i ludzi?

Staram się być miła i szanować ludzi. Tego nauczyli mnie moi rodzice. Mój ojciec był górnikiem – to ciężka praca, trzeba mieć zaufanie do ludzi. To wyniosłam z domu. Po prostu. Ponadto akceptuję moje życie, to co robię, dostosowuję się do sytuacji.

Na zakończenie zapytam jeszcze o to co robisz gdy masz wolny czas – o ile miewasz wolny czas…

Dobre pytanie! Wtedy po prostu odpoczywam, zostaję dłużej w moim własnym łóżku (śmiech), lubię spacerować po ulicach, spotykam się z przyjaciółmi, odwiedzam moją rodzinę, czasami wybieram się na koncert…

Rozmawiała: Olga Szarlińska

Источник:
Damosfera